Het bovenstaande werk 'Head' en bijhorende foto in het BorgerArt album tonen de verbondenheid en de verweven manier waarop ik werk. Het is een aanvullend portret voor een reeks uit 1987 dat ik dit jaar, 2024 maakte. Waar ik in de oorspronkelijke reeks geen specifieke personen afbeeldde, gebruikte ik nu de gelegenheid om een foto te verwerken van Zineb El Rhazoui, een overlevende van de Charlie Hebdo aanslag. Het werk is niet bedoeld als een echt portret, het gaat me erom hedendaagse gebeurtenissen, eender welke, aan te raken en ze te plaatsen binnen mijn oeuvre.

Bovendien verschuift het hedendaagse naarmate de tijd verstrijkt zodanig dat het hedendaagse geschiedenis wordt. Er is dus een afstand, de emotie is reeds verwerkt en hou ik meestal uit het werk. Keuzes zijn niet altijd zo ingrijpend. De twee werken met jerrycans zijn bijvoorbeeld voortgekomen uit het verhaal dat de CIA eind jaren veertig van de vorige eeuw het abstract-expressionisme voor propaganda doeleinden gebruikte. Het was de gelegenheid voor mij om zowel voor het eerst monochrome werken te maken en om buiten het schilderen te treden in een periode dat technologie, logo’s en nieuwe materialen de topics waren.

Momenteel omvat de tijdgeest eerder begrippen als identiteit, gender en religie. Een begrip zoals bv Kunst Heute gebruik ik om met die tendensen om te gaan. Steeds opnieuw moet het werk af geraken. Daarin vind ik de motivatie om te schilderen. Het is immers niet vanzelfsprekend om daarvoor te kiezen binnen het grote aanbod waarmee kunst nu kan gemaakt worden. Mijn manier van werken herken ik bijvoorbeeld bij Jef Geys en Hans Haacke maar ook Art and Language. Al gingen de twee eerst genoemden tot mijn spijt over de lijn naar het links activisme.